Rozdział 12

Bez chusteczek nie zaczynajcie!!!!!

***nutka***
Gadałybyśmy dłużej gdyby nie mój telefon, na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie mojej siostrzyczki. Niczego nie podejrzewając nacisnęłam zieloną słuchawkę
-No hejka kochana,właśnie gadamy w co się ubierzemy na wasz ślub
-Dobry wieczór, czy rozmawiam z siostrą pani Leny Woźniak- zapytała kobieta po drugiej stronie
-Tak dlaczego pani dzwoni z jej telefonu- zapytałam zdziwiona
-Niestety nie mam dla pani dobrych wieści, pani Lena miała wypadek
-Ale jak to wypadek, a co z Marcinem jej narzeczonym,
-Niestety pan Marcin Kamiński zginął w drodze do szpitala. Bardzo mi przykro
-To niemożliwe, pani robi sobie ze mnie jakieś żart
-Bardzo mi przykro, pani siostra jest na bloku operacyjnym
-W którym szpitalu?- zapytałam ze łzami w oczach
-W wojewódzkim- po tych słowach się rozłączyłam
Oczywiście Anastazja przysłuchiwała się całej tej rozmowie i wiedziała że dzieje się coś niedobrego. Powiedziałam jej szybko o całym wydarzeniu, dziewczyna została z Mikołajem, a ja wzięłam kluczyki i szybko ruszyłam do szpitala. Droga nie miała końca, prowadziłam ze łzami w oczach, łamiąc wszystkie przepisy drogowe. Po 15 minutach dotarłam do szpitala, udałam się do recepcji, gdzie powiedziano mi, że Marcin nie żyje i wskazano mi drogę na blok operacyjny. Z prędkością światła pobiegłam tam, gdy dotarłam usiadłam na krześle i zaczęłam płakać jak małe dziecko. To były najgorsze chwile w moim życiu, nie życzę tego największemu wrogowi. Nie wiem dokładnie, ale chyba po 45 minutach w szpitalu pojawiła się Ana z Karolem i Wroną.
-I co z Leną- zapytała mnie przyjaciółka
-Jeszcze ją operują- odpowiedziałam cicho- gdzie Mikołaj
-Spokojnie Paulina przyjechała i obiecała że zostanie z nim na noc
Ana wraz z Karolem usiedli na krzesłach po przeciwnej stronie, a Wrona usiadł 2 miejsca dalej ode mnie. Po 2 godzinach para poszła do barku po jakieś ciepłe napoje. W międzyczasie przyszła pielęgniarka, szybko do niej podeszłam, bo myślałam że wie co się dzieję teraz z moją siostrą, lecz ta przyniosła rzeczy należące do zmarłego narzeczonego Lenki, wzięłam je i zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Andrzej nic nie mówiąc przytulił mnie, nie miałam siły się kłócić ani nic takiego, po prostu wtuliłam się w niego jeszcze bardziej, bo potrzebowałam wsparcia. Zakochani wrócili i przynieśli nam ciepłą herbatę. Kilka godzin później, dla mnie to była cała wieczność, dokładnie o 3.27 z sali operacyjnej wyszedł lekarz, cała nasza czwórka od razu do niego podeszła
-Co z Leną?- zapytałam bezsilnie
-Jest pani kimś z rodziny?- zapytał zmęczony lekarz
-Jestem jej siostrą
-Przykro mi, robiliśmy co w naszej mocy, ale było zbyt dużo obrażeń, serce pani siostry nie wytrzymało.- powiedział lekarz i odszedł, a ja zamarłam
Usiadłam pod ścianą i znów zaczęłam płakać jak małe dziecko, Nastka bez słowa podeszła do mnie i mnie przytuliła, a ja płakałam jej w rękaw. Trwało to około 20 minut, potem poszłam do lekarza, który w ten nieszczęsny wieczór miał dyżur. Musiałam coś podpisać, z tych nerwów nawet nie pamiętam co, odebrałam rzeczy mojej kochanej siostrzyczki i wyszłam z jego gabinetu. Jak się okazało Karol wziął Anastazję już do domu, bo ta ledwo trzymała się na nogach, a przed gabinetem czekał Andrzej. Wychodząc ze szpitala, poprosiła mnie recepcjonistka na chwilę
-To są rodzice pana Marcina Kamińskiego- nie wiem co się ze mną stało, ale gdy ich ujrzałam aż się we mnie zagotowało
-Gówno mnie to interesuje kim oni są, przez nich Lena i Marcin nie żyją
-Młoda damo, proszę o spokój, nam też jest przykro, że nasz syn nie żyje - powiedział ojciec zmarłego mężczyzny i dodał po cichu- i ta pożal się Boże Lena
-Jak pan w ogóle śmie tak mówić, gdyby choć trochę zależało wam na Marcinie to nic takiego nie miało by miejsca, ale dla was najważniejsza jest kasa i w dupie macie uczucia innych, jesteście zimnymi, bezdusznymi egoistami.  Mojej siostrze bardzo zależało, żebyście ją zaakceptowali, wczoraj przyjechali wam powiedzieć o ślubie, po waszej wizycie rozmawiałam z nią i była bardzo roztrzęsiona, bo jej przyszli teściowie wyzwali ją od najgorszych
-Chyba się pani zagalopowała- powiedziała kobieta stojąca obok- gdzie jest nasz wnuczek
-Wnuczek?! On was nawet nie zna i raczej już nie pozna, bo nie pozwolę, aby Mikołaj znał osoby, które przyczyniły się do śmierci jego rodziców- po tym zdaniu dostałam spoliczkowana
-Nigdy tak nie mów, a Mikołaj będzie z nami
-Po moim trupie- gdyby Andrzej mnie nie odciągnął nie wiem co by się stało
O ostatnich siłach wyszłam ze szpitala i skierowałam się do samochodu. Wrona usiadł za kierownice i odjechał z tego przeklętego miejsca. Nie byliśmy nawet 5 minut w samochodzie, a ja ze zmęczenia usnęłam. Siatkarz obudził mnie gdy byliśmy już przed blokiem, wyszłam z samochodu, a chłopak go zamknął i oddał mi kluczyki
-Powiedz, że to nieprawda, że to był tylko zły sen- powiedziałam  cicho, a chłopak mnie tylko przytulił, co oznaczało, że to przykra rzeczywistość- jak ja o tym powiem Mikiemu
-Pamiętaj, że nie jesteś sama i możesz liczyć na pomoc innych
-Z tym muszę sobie poradzić sama
Pożegnałam się z środkowym i poszłam na górę. Paulina spała w salonie, a ja poszłam do swojego pokoju gdzie spał niczego niespodziewający się chłopczyk. Położyłam się koło niego i cały czas powtarzałam mu "Nie martw się kochanie, ciocia się tobą zaopiekuje. Pamiętaj, że tatuś i mamusia będą nas cały czas pilnować nas z nieba."
Ranek był straszny, powiedziałam Paulinie o tym, że na tym świecie nie ma już rodziców Mikołaja i podziękowałam jej za opiekę nad malcem. Najgorsze było jednak jeszcze przede mną, jak przekazać tę wiadomość siostrzeńcowi. Wróciłam do pokoju i czekałam aż Mikołaj wstanie, nie musiałam długo czekać
-Cześć ciociu, co dziś robimy- zapytał przecierając oczy
-Cześć szkrabie, muszę ci coś powiedzieć- wskazałam na swoje kolana, a chłopiec szybko przybiegł i posadziłam go na nich
-Ciociu co się stało, dlaczego się nie uśmiechasz?- zadał kolejne pytanie, kładąc mój kosmyk włosów za ucho
-Wiesz, że mama i tata zawsze będą cię kochać z całej siły- chłopiec przytaknął, a ja kontynuowałam- Wczoraj mieli wypadek. Lekarze robili co w ich mocy, lecz nie dali rady uratować mamusi ani tatusia. Pan Jezus bardzo ich potrzebował w niebie i musieli do niego pójść
-Ale wrócą- zapytał smutny
-Niestety nie, ale nie martw się oni będą na nas cały czas patrzeć
-A zobaczę ich- po moim policzku poleciała łza, którą tak bardzo próbowałam powstrzymać
-Nie oni są jak takie ciche anioły, my ich nigdy nie zobaczymy, ale oni cały czas są przy nas.
-A co teraz będzie ze mną? Mateusz mój kolega z przedszkola nie ma mamusi ani tatusia i mieszka w takim jednym domu gdzie są wszystkie dzieci bez rodziców
-To jest dom dziecka, ale nie bój się, ty tam nie trafisz, bo masz mnie
Chłopiec się rozpłakał  i mocno się do mnie przytulił

***
Niestety Klara miała bardzo ciężką noc i bardzo ciężki poranek. Na razie nie widzi światełka w tunelu i wątpi w to, że kiedykolwiek jeszcze je zobaczy.
Życie plata nam różne figle, nie planujmy niczego i żyjmy tym co jest teraz :)
Już jutro mecz :D
Całuski :*
CZYTASZ-KOMENTUJESZ-MOTYWUJESZ